sterven en toch doorgaan

Zaterdag 22/06/2019 05:00 A.M.  ik sta ergens in de Franse Ardennen in een gehucht Les Hautes-Rivières genaamd.  Samen met nog een 500-tal andere ego's zijn we er klaar voor.  Men telt af van 10 tot start en hop weg zijn we.

Het is sterker dan mezelf maar ik zoek de kopgroep op.  In het verleden kon ik soms de koers bepalen voorin, dus wie niet waagt, blijft ...  Vrijwel snel lopen we afgescheiden met een 4-tal voorop.  Maar het duurt niet lang vooraleer ik nu reeds moet vaststellen dat "zij"-lees de anderen- te snel lopen.  En ikzelf niet mer mee kan.   Al snel loop ik op een 4de plaats, solo.  Helaas solo zal zowaar de "rode draad" van het verhaal worden.  Dit gecombineerd met pijn, uitputting en lusteloosheid, allemaal leuke dingen en dit op een zonnige zaterdag.

Na een kilometer of 15 solo doorheen de up's en down's van de Franse Ardennen kreeg ik plots gezelschap van een omvangrijke groep.  Ik wist honderden redenen te bedenken om aan te sluiten in deze mooie groep, bijvoorbeeld babbelen en me laten meevoeren in de flow van de groep.  Maar het systeem zei "neen".  Hoe graag en hoe hard ik probeerde om aan te sluiten protesteerde het lijf.  Ik probeerde mijn tempo lichtjes op te voeren, maar de benen blokkeerden.

Godverdju!!  Nu al in de problemen en de koers is zowaar pas op gang geschoten.

Paniek? Nope, eerder een gelatenheid.  De groep verdween en in plaats van de controle te behouden kwamen steeds meer en meer lopers bij, en over me heen.

Tussen kilometer 20 en 30 dacht ik dat ik dit liedje nooit zou uitzingen tot aan de meet.  Het tempo viel volledig uit mijn pas en het lopen maakte plaats voor slenteren.  Helaas werd mijn dalend snelheid logischerwijs gevolgd door een verhoogd aantal medelopers die me desolaat alleen, solo achterlieten.  Ik was weerloos loslopend wild.

Gelukkig was mijn grote afleiding "eten".  Het reglement voorzag dat de bevoorrading enkel voorzien was van drinkwater.  Dus moest iedereen zichzelf voorzien van de nodige suikers en zouten.  Wat op zich tamelijk uniek is.  En dus stoer.  Aangezien mijn ogen vaak groter zijn dan mijn maag, had ik aardig wat gels, repen, bars, snoepjes, koeken, vruchtenpuree en jawel zelf worstjes mee.  De hoeveelheid voedsel had een gigantisch aandeel aan gewicht in mijn pack, dus eten had meerdere voordelen, ik werd voorzien van brandstof, het zorgde voor wat verstrooiing en ik liep steeds lichter en lichter.

Na dik 40 kilometers hobbelen had ik het in de smiezen dat het reeds lange tijd was geleden dat ik werd voorbij gesnord door een medeloper.  Meer zelf ik begon terug wat terrein goed te maken op diegenen die enkele uren voordien van me weg liepen.

Aan een bepaalde bevoorrading merkte ik plots een gekend gezicht op, Lander Debrabandere.  Ik besloot om even te wachten en het vervolg van de wedstrijd samen met hem zij aan zij uit te zingen.  Het feit dat ik terug in goed gezelschap liep zorgde ervoor dat de kilometers begonnen weg te tikken zonder dat mijn geest en mijn lijf er zich te vollen van bewust waren.  Laat dit nu het ideale recept zijn om te ultra lopen, kilometers die onder de voeten rollen zonder dat je er besef van hebt. Het feit dat we toen snelle platte kilometers voorgeschoteld kregen speelde in mijn voordeel.  Lander besloot om het tempo te drukken en besloot om het tempo wat lichtjes op te drijven.

Ik koos dus om terug solo te gaan, ik klikte de brommer lichtjes aan en wonderwel slaagde ik erin om gecontroleerd het tempo met een fractie te verhogen.  Aangezien dit reeds net over halfweg was +50 kilometers resulteerde in een opwaartse beweging in het klassement.
Ongeveer ter hoogte van kilometer 65 op een checkpoint wist een official mij te vertellen dat ik er volledig belabberd eruit zag en dat ik op een top-15 plaats liep.  Het nieuwtje dat ik top 15 liep was aardig en was welgekomen.  Maar om nu te zeggen dat ik er volledig uitgekookt uitzag, daar had ik toen geen bericht aan.  Net nu op het moment dat ik van mezelf vond dat ik mijn 27ste adem terug had gevonden en niet onbelangrijk het bleek dat die adem toch even overeind bleef.

Ik verliet de post met het idee dat iedereen er wat belabberd zou moeten uitzien.  En uit het verleden wist ik dat ik mijn lijf kan blijven motiveren om doorstomen onder moeilijke omstandigheden.  Niet supersonisch snel, maar blijven voortbewegen op het ritme van een gewonde soldaat.

Raar, maar waar ik bleef  lopers inhalen.  Ik was uiteindelijk niet de enige die niet zijn dagje had. Dit gegeven zorgde ervoor dat ik terug wat scherper liep.  Ik likte mijn wonden en het vuur werd terug wat aangewakkerd en ik besloot om op bepaalde stukken te blijven lopen, daar waar ik wist waar anderen zouden wandelen.  Al snel werd die ingesteldheid beloond en plots had ik uitzicht op een 10de plaats.

Voorlaatste checkpoint.  Dezelfde official wist me te vertellen dat ik op een 7de plaats liep en dat ik aan een zeer sterk maneuver bezig was.  Met nog een kilometer of 15 te gaan en een 3-tal hellingen  was de meet binnen handbereik.  Ik raapte al mijn moed samen en besloot om nog een jacht te organiseren op een top 5 plaats.  Want aan het checkpoint vertelde men mij dat de er een duo een 10-tal minuten voorsprong had op mij en dat ze ook aardig bien cuit waren.  Voorin bleek het een slagveld te zijn.
Maar helaas slaagde ik er niet in om nog volk terug te pakken.
Uiteindelijk kwam ik kapot over de meet in 14u52' en een 9de plaats dus toch geen 7de plaats??

Finaal was ik super tevreden dat ik met een minimum aan loopkilometers deze ultra trail kon beëindigen.  De chrono was uiteindelijk niets om fier op te zijn.  Maar het feit dat ik mentaal niet voor de bijl ben gegaan is iets waar ik voor mezelf trots op ben .  OK geen podium, geen winst in een klassement, maar wel winst tegen mijn zwakke zelf.

Het is een eeuwigheid geleden

Het moet een eeuwigheid geleden zijn toen ik nog iets neer typte op deze blog.  Niet dat ik van deze aardebol verdwenen was, niet dat ik gestopt was met mijn passie: lopen, en liefst zo lang en zo hard mogelijk...  Nope, ik vond de zin niet om nog eens in mijn pen te kruipen en mijn avonturen te delen.  Eén van de oorzaken hieraan zal wellicht luiheid zijn.  De luiheid om tijd vrij te maken om iets banaals neer te typen.

trail du diable au sukre

Ook één van DE oorzaken zal ongetwijfeld het feit zijn dat mijn "drive" zowaar wat gesmolten was zoals sneeuw voor de zon.  De tijd toen ik mezelf kon kronen tot Kampioen van België ultra trail ligt reeds ver achter me.  Men beweert dat men niet mag leven van het verleden.  Maar dat men moet leven in het heden en vooral in de toekomst.  "Always look forwards".  Wel met deze gedachte stel ik vast dat ik momenteel niet meer de kracht en de moed heb om mezelf te blijven puchen in de richting van een wannabe topsporter.  De passie is nog steeds aan boord om mezelf fysiek en mentaal voor te stuwen over moeilijk terrein.  En te genieten van het kader waarin ik me op dat moment begeef.  Maar de discipline om telkens een strak, vol schema af te werken is niet meer voor mijn bek.  Uiteraard sport ik wellicht meer dan de doorsnee Vlaming met een gezellig bierbuikje.  Maar de lange eenzame trainingen en de verre verplaatsingen worden steeds moeilijker.

Ultra trail Madeira 2018 toen kon ik nog wat teren op mijn basis

Dit gezegd zijnde, kunt U het reeds raden.  Binnenkort sta ik weer ergens aan de start van een ultra trail.  Mijn ogen vielen op de "Ardenne Mega Trail"  een pareltje in de Franse Ardennen.  In cijfers 102 horizontale kilometers en ruim 5000 positieve en uiteraard 5000 negatieve verticale meters.  De kenners zullen weten dat dit zal pijn doen.  Zeker met de wetenschap dat ik voor dit avontuur minder getraind aan de start zal staan dan de jaren voordien.  In het verleden stond ik steeds goed geprepareerd aan de start, klaar om een goed nummer neer te zetten.  Na mijn marathonervaring in Rotterdam waar ik nog sub 2u39' kon neerzetten, ontbrak alle structuur.  Ik trainde zoals de zon scheen, ik nam de dag zoals hij kwam. De ene dag zat ik uren op de fiets, de andere dag deed ik korte intervals op de piste en de andere dag liep ik in het bos.  Tamelijk compleet maar ongestructureerd.  Niet goed genoeg om vol zelfvertrouwen richting start te gaan.

Nu komend weekend zal ik eerder defensief lopen, lopen op reserve en op ervaring.  Ik zal wijselijk niet te hard van stapel lopen.  Proberen om de eerste helft goed door te komen en dan simpelweg hopen op een gelijke 2de helft. 0.5 +0.5=1  een simpele rekensom.

De jongens van Betrail gokken op een chrono van onder de 14 uur.  Dit was ook zoiets wat zweefde tussen mijn oren.  14 uur lang  blijven duwen op de benen en vooral proberen te genieten.

actie foto van de Zwinsteden loop in voorbereiding marathon Rotterdam

Get ready for Eiger

De valiezen staan klaar in de gang om in te laden richting Grindelwald.
Alles netjes uitgekozen en klaargemaakt om dit weekend de Eiger Ultra trail tot een goed eind te brengen.

De Eiger ultra trail in cijfers: 101 horizontale kilometers en 6700 verticale hoogtemeters.
Weliswaar omhoog en omlaag dus dit maakt de som van 13 400 hoogtemeters.

Mijn objectief in cijfers is simpel sub 15u.
Start om 04u30, dus aankomst voor 19u30.
Netjes op tijd voor het zomeraperitief en de aansluitende maaltijd.

Dat mijn 'hardwear' in orde is, daar laat ik geen twijfel over, ik kies immers voor de Adidas Terrex Agravic (stilaan mijn vaste partner tijdens het langere agressievere werk).

Mijn voedingsplan is ook reeds gefinetuned.
Sponsor Overstims zal ervoor moeten zorgen dat mijn lijf blijft draaien op suikers, zouten en vocht. Zoals vaak kies ik in de eerste helft van de wedstrijd voor het lichtere kauwwerk: chocolade bar amelix en Perf'n Fruit.
Vanaf de tweede helft ga ik resoluut over naar de vloeibare vorm: energix, antioxidant gel, cafein gel en coup de Fouet tijdens mijn, hopelijk zo min mogelijke, dipjes.

Op gebied van kleding kies ik voor een T-shirt en niet een singlet van Patagonia.
Een T-shirt biedt immers ietwat meer bescherming tegen de zon en schuring.

Hopla... aan schoeisel, voeding en kleding mag het dus niet liggen.
Zijn die dikke billen in orde?
Vind ik mijn mojo terug tijdens de lange downhills?
Zijn de kuiten klaar om bergop te stuiven?

Wat mijn dikke billen betreft: door ons extreem warm weer  (laatste tijd) heb ik mijn loopschoenen vaak geruild voor de fietsschoenen met de daarbij horende fiets uiteraard.
Uiteindelijk een wijze beslissing, want zo werd ik niet gekookt en gefrituurd tijdens onze hittegolf.

Meer zelf ...de fiets gaf me plezier en de nodig afkoeling.
Hoe harder je gaat, hoe plezanter en hoe meer wind.
Ook mooi meegenomen is het feit dat je op die manier je bovenbenen en het 'systeem' laat draaien gedurende een langere periode zonder je zelf in de volledige vernieling te rijden.
Dus mijn dikke billen zouden ok moeten zijn...

Vind ik mijn mojo terug in de afdaling?
Dit onderdeel is van cruciaal belang tijdens het lopen van trails.
Kom ik als een opgespannen, ongecontroleerd projectiel naar beneden met de eeuwig schrik om 'zwaar op de bakkes te gaan' of loop ik gecontroleerd de lange technische trail afwaarts en imiteer ik de steenbok of eerder het marmotje.

Een dikke maand geleden had ik het voorrecht om terug een toertje te draaien rond de Mont Blanc. Dit in het gezelschap van mijn Trakks vriendjes Christophe en Tom.
Naast het vele klimmen hebben we uiteraard ook veel gedaald.
Het dalen was voor mij de grootste mentale en fysieke opsteker.
Ik had terug het gevoel gevonden om snel en gecontroleerd bergafwaarts te hollen.

Dus hoop ik om straks tijdens de downhills in de Eiger trail tijd te winnen in plaats van kostbare tijd en plaats te verliezen.

Rest er me nog enkel mijn kuiten.  Het moet nu reeds 12 weken zijn dat ik looptrainingen ook vervang door lange fitness bezoeken.
Ieder bezoek kost me ongeveer een 2-tal daguren, 120 minuten lang probeer ik mij dan vooral te focussen op kracht en kracht/duur.
Ik hoop dat deze investering zich mag vertalen in een onuitputtelijke kracht tijdens mijn lange klimmen.  Mentaal zal dit wellicht ook wel zijn vruchten afwerpen.

Dus als ik mijn eindafrekening maak, kan het niet anders dat dit een schot in de roos zou moeten worden....

Vergeet ik er dan wel bij te zeggen dat ik blijkbaar niet meer bestand ben tegen extreme warme temperaturen.
Dat mijn spijsverteringsstelsel er soms de brui durft aan te geven tijdens wedstrijden.
Dat ik mij mentaal soms laat doen tijdens de ultra, lange en eenzame lopen.
Soms kom ik in een negatieve spiraal terecht waar ik me soms terecht afvraag wat ik hier uren 'loop' te doen.

Kortom, ik heb mijn best gedaan om me zo goed mogelijk klaar te stomen voor deze opdracht.
Terug heb ik urenlang mijn gezin verlaten om in  het bos, het asfalt, de gym, het buitenland en zelf mijn tuin en slaapkamer te vertoeven  om mezelf te wijden als een echte wannabee trail loper.
Of dit zal lonen... Het weer en de juiste omstandigheden in mijn mind-set zullen wellicht bepalen of ik al dan niet een goed resultaat zal lopen.

Een andere aanpak

In het eerste kwartaal van dit jaar heb ik me, tijdens mijn sportieve vrije tijd, vooral bezig gehouden met lopen. Lopen en nog meer lopen...  Hardlopen, joggen, sprinten en tempolopen...
Dit alles tot doel om finaal een snelle 100 kilometer te kunnen knallen.
Het strakke plan bleef rechtop staan gedurende de eerste 4 uur van de wedstrijd, maar naarmate de tijd verstreek liep de jus uit mijn benen en mijn volledige lijf.
Gevolg was dat de loopbeweging onderbroken werd door wandelsessies en dit verschijnsel komt de eind chrono echter niet ten goede.

Een getekend lichaam kwam over de meet met honderd loop/wandel-kilometers in 7 uur en 55 luttele minuten.
Mijn strakke plan en ego hadden dus een flinke deuk gekregen pakweg halfweg koers.
Fysiek en mentaal diende ik eventjes van deze opdoffer te bekomen.
Nadien volgde al snel een zelfevaluatie en zag ik in waar het fout is gegaan.
Mijn grote fout was blijkbaar dat ik teveel zeer lange tempo duurlopen had gelopen en te weinig tijd maakte voor het tragere werk.  Daardoor viel mijn lichaam uit na een dikke 4 uur.

Met de lente en de zomer in het verschiet besloot ik om eens een andere aanpak te proberen.
Tijdens een 'eureka-moment' tussen pils en tripel besloot ik om mijn loopschoenen wat meer te laten rusten.
Ik bezocht de lokale fitness en besloot om tussen de gorilla's te gaan trainen.  Niet met het doel om mijn biceps dezelfde omvang te doen krijgen als mijn dikke bilspieren.  Nee, het doel van mijn 2-wekelijkse bezoeken aan de gymschool was om mijn lijf terug zo snel mogelijk een berg over te krijgen en uiteraard op het tempo van een steenbok of een bergmarmot de berg af te dalen.
Met deze aanpak hoop ik ook om misschien wat frisser rond te huppelen.
De mix van mijn onregelmatig leven en een 'wannabe-topsporter' zijn leiden er soms toe dat ik me voel als een uitgewrongen dweil.

Volgende weekend treed ik terug aan tijdens de hoogmis van het nationale trailgebeuren: 'La Bouillonnante'.
In Bouillon heeft men besloten om de wedstrijd te reduceren tot een pittige 50 kilometer (iets waarvoor ik hen dankbaar ben).
50 kilometers zullen meer dan genoeg zijn om het testosterongehalte eventjes lam te leggen.
Mijn doel rond het fort van die ene Godfried is om de klus te klaren in een uurtje of 5.
Voor de snelle baanloper klinkt dit wellicht meer dan belachelijk, een gemiddelde van om en bij de 10 km/u, maar de kenners onder ons weten dat dit waarschijnlijk geen kattenpis zal zijn.

Drie weken daarna hoop ik om de Transvulcania tot een goed eind te brengen.
Deze wedstrijd is terug een afspraak met de Goden van deze planeet.
Een slordige 70-tal  kilometers en een 4000-tal hoogtemeters zouden de hoofdingrediënten moeten vormen voor dolle pret op het vulkanische eiland La Palma .
Volgens mij is het niet de afstand en de hoogtemeters die de grote moeilijkheid zullen vormen van deze wedstrijd, maar de temperatuur verschillen van start en finish, de wisselende ondergrond, vulkanisch los zand en de rotsen.
Daar heb als enige doel om me volledig te focussen op de magie van het eiland.
De rest komt wel vanzelf.

Hoe een snelle 100 kilometer lopen

Hoe een snelle 100 kilometer lopen...

Hoe loop je een '100-platte-asfalt-kilometerrace', en het liefst zo snel mogelijk?
Dit was de vraag die ik stelde bij mezelf een aantal maanden geleden.

Meerdere malen heb ik de kaap van de 100 kunnen overschrijden, maar dit nooit in supersonische omstandigheden.
Veelal was het een mix van: moeilijk technisch terrein, duizenden positieve en negatieve hoogtemeters en een 'Benidorm-klimaat', waardoor het tempo zich ver boven de 5 minuten de kilometer bevond.

Hoe snel kan ik een platte 100 lopen...
Hoe transformeer ik een John Deere naar een Rolls Royce.

Eerst en vooral zou inhoud de basis zijn van DE formule.
Dit kon geen probleem zijn voor mezelf dacht ik...
De grootste moeilijkheid en vijand was op dit gebied ons Belgisch klimaat gedurende de wintermaanden.  Meerdere malen wou ik vluchten naar warme, Mediterrane oorden.
Mijn lijf schreeuwde om vitamine D en mijn barometer sloeg vaak tilt bij het bekijken van het weerbericht.
Misschien had ik dit wat onderschat, grote volume's maken in winterland.

Het enorme verschil met hoe ik anders train was het beoogde wedstrijdtempo.
Vaak komt mijn gemiddelde eindsnelheid overeen met de snelheid van een doorsnee bomma (al dan niet met looprekje).  Nu zou het andere koek worden...
Mijn plan was om mijn motor en mijn carrosserie te laten draaien op roulantie en dit aan een tempo van om en bij de 4'20" de lopende kilometer, en dit liefst zo'n dikke 7 uur aan één stuk.
Het laatste stukje, daar moest ik nog wat op verzinnen en zou wellicht afhangen van de 'goesting van 't moment'.

Het feit dus dat ik hier met een denkbeeldige chrono in mijn aars loop, zorgde ervoor dat mijn trainingen er compleet anders uit zagen dan de jaren voordien.
Na overleg met verschillende 'Meesters in de Kunst' besloot ik om regelmatig snelle, lange, extensieve lopen op te nemen in mijn wekelijkse gewoonten.
In plaats van rustig te joggen door bos en veld, zocht ik nu veelal het harde, zwarte, snelle asfalt op, vergezeld van mijn Suunto om netjes mijn snelheid te registreren.
Deze oefeningen zoevden voorbij en op die manier vloog het weekvolume de hoogte in.
Het grote gevaar hier was dat men er aardig inhakt en eigenlijk zwaar in de vermoeidheid gaat gaan lopen.  Finaal ook het basisrecept op overbelastingsverschijnselen om tenslotte in de lappenmand te belanden.
Met deze wetenschap besloot ik mijn focus strak te houden.
Ik besloot om een vroegtijdige Vasten in te lassen:  geen alcohol resulteert in mindere verbale onzin en vooral in een betere nachtrust, finaal dus minder kans op blessures.  Ook besloot ik om de snoepkast van mijn vertrouwde sponsor dagelijks aan te spreken.
Voedingssupplementen, recovery drankjes en puddings kunnen er momenteel nog voor zorgen dat ik zo goed als dagelijks één of meerdere trainingen kan afwerken als een dwangmatige neuroot.

Tot nu toe ben ik aardig tevreden over de inhoud en het resultaat van mijn ommezwaai.
Twee maal kon ik op een zwaardere omloop de marathon afstand afleggen aan een gemiddelde snelheid boven de 14.5km/u.
Zo slaagde ik erin om tijdens de Bostrail in Aalter het hoofd koel te houden en mijn eigen vooropgestelde vaste tempo te lopen.  Daardoor kon ik pas later in de wedstrijd de leiding nemen en houden.
Enkele weken later ging ik van start op de Cavaloop in Eeklo en daar besloot ik om gewoon de kop van de wedstrijd te volgen om te zien waar het schip zou stranden.  Na goed 37 wedstrijdkilometers kon ik me tenslotte losmaken van mijn laatste loopgezel en zo dus terug met de bloemen huiswaarts keren.
Tweemaal op het hoogste trapje staan gaf een mentale opkikker in een periode waar ik volop toewerk naar een hoger doel.  Het gaf me vertrouwen en dankbare vleugels die me hielpen om verder te werken naar dat ene doel.
Met nog exact één maand te gaan staat er niets meer op het programma met een borstnummer aan.
Nu volgt nog één zware week, daarna een weekje met al 2 dagen rust.
En daarop volgt een periode waarin alles in teken staat om zo fris en zo goed mogelijk aan de start te verschijnen in Hamme.

even achteruit kijken en weer verder gaan

Het jaar 2016 loopt zowaar op zijn eind.  Met nog enkele uren te gaan blik ik even terug op mijn sportief 2016.

De rode lijn in 2016 zal misschien teveel en overdreven geweest zijn.  Een drukke wedstrijdagenda zorgde er dit jaar voor dat ik veel aan de start verscheen, maar dat de kwaliteit die ik leverde tussen start en finish minder was.

Mijn hoogtepunt, naar mijn gevoel, was de eco trail Paris. Een wedstrijd die gemaakt is op mijn lijf: gewoon 80K lopen en nog eens lopen. Van start tot finish.
Op de Lavaredo Ultra Trail voelde ik me ook in mijn sas.  Daar was ik in staat om de 119 kilometers netjes in te delen zodoende dat ik tijdens de laatste afdaling richting Cortina terug de benen vond om proper af te dalen.
En terug eind augustus begaf ik me richting Chamonix om mij voor de 2de maal te wagen aan de CCC: een slordige 100 kilometers rond het Mont-Blanc massief.  Daar was het vooral de aanwezigheid van mijn gezin die ervoor zorgden dat ik er naar mijn zeggen een goede beurt maakte.

Voor de rest was het jaar zowat gevuld met het 'net-niet-genoeg-gevoel'.
Het nadeel waarbij de 'atleet' zelf zijn planning maakt is dat het gevaar sluipt van steeds opnieuw proberen, keer na keer en dan tot de constatatie komen van 'net niet'.
De fout die ik hier maakte is zowel een beginnersfout als een fout van een oude rot in het vak.  Te veel en te weinig rust.
Een menselijke fout aldus voor egostrelende typen die zichzelf beter willen voordoen dan het gros van het volk.  Misschien wel typerend voor de beoefenaar van individuele sporten met een competitief kantje.

Voor het nieuwe jaar heb ik mij dit jaar voorgenomen om de zaken wat rustiger aan te pakken.  Een minder druk programma op de ultra's zou ervoor moeten zorgen dat mijn lichaam en geest wat scherper staan het komende jaar.  Meer een mix van korter en langer werk.
Voor het langere werk trek zoals gewoonlijk over de landgrens namelijk richting La Palma (Transvulcania) en Zwitserland (Eiger 101).
Voor de rest wordt het jaar ingepland met lopen (snel en traag), kracht- en sprongoefeningen en vooral met fun.
Langs deze weg wel ik iedereen een jaar vol voorspoed, een goede fysieke en mentale gezondheid, leuke uitdagingen en vooral veel fun toe wensen.

Dank aan:
www.trakks.be
www.compressport.com
www.overstims.com
www.patagonia.com
www.suunto.com
www.adidas.com

voor de ondersteuning en het vertrouwen!

een mooie reis of een mooie race

Reeds voor de 4de maal op rij zakte ik eind augustus af richting Chamonix-Mont Blanc.

Mijn opdracht bestond eruit om zo goed en zo snel mogelijk het traject Courmayeur-Champex-Chamonix te voltooien op eigen krachten.
Tussen Courmayeur en Chamonix lagen zo'n 101 geaccidenteerde kilometers en een 5-tal beklimmingen, goed voor een som van 6100 hoogtemeters.

Mijn voorbereiding op deze hoogmis verliep niet zogenaamd over een super sportief parcours.  Ik volgde een atypische voorbereiding met als wetenschap dat ik deze proef zou afhandelen als een sportieve wandeling, 'a walk in the parc'.

Uiteraard wist ik dat ik kon rekenen op een stevige basis en wat ervaring in 'zulks'.

Première dit jaar was de aanwezigheid van mijn voltallige gezin.  Vrouwlief en kinderen waren mee om me te helpen schreeuwen over de bergen.
Voordien had ik even snel gerekend en berekend wat het ideale scenario zou zijn.
Was het optimisme of was het overmoed, maar uit mijn niet-gediplomeerde-mathematische-studie berekende ik dat ik slechts 15 uur zou nodig hebben voor deze proef.  Dus het doel was simpel: finishen voor middernacht na mijn 'walk in the parc'.
Eénmaal aangekomen in Chamonix bleek het dat het eerder bikiniweer was ipv. loopweer.
Een loopje van een uurtje zou nog net door de beugel kunnen, maar toch geen beulenwerk van uren lang en voor sommigen dagenlang...
Neen, de klimatologische omstandigheden waren optimaal voor barbeque, golf, hot-tube, en slecht bier drinken.  Aangezien niet van bovengenoemde op mijn programma stond koos ik dan toch om mijn lijf af te peigeren tussen berg en dal.
De koers werd op gang geschoten om 9u00 op Italiaanse bodem in Courmayeur.
Aan de start, alleen maar blije gezichten, ieder met zijn eigen doel (de één wat sneller dan de ander). Maar allen met eenzelfde doel voor ogen: zo snel mogelijk die halve lus rond de Mont Blanc voltooien.
Na wat volksliederen en de obligate show werd de eerste wave losgelaten.
De start verliep tamelijk rustig er werd vooraan een stevig maar doenbaar tempo ontwikkeld.  Ik nestelde mij dus in de voorhoede en liet me meedrijven.
Helaas moest ik na een 10-tal minuten eventjes een korte sanitaire stop inlassen en zo verdween de kop van de wedstrijd.  Na de plaspauze bevond ik mij dan in de grote groep die niet veel later een lang lint werd richting Tête de la Tronche, de eerste klim van de dag.
Tijdens die eerste klim verliep alles zeer rustig...lekker aanschuiven richting col.
Maar met de wetenschap dat de trip nog zéér lang en zéér heet zou worden had ik er geen erg in dat ik momenteel niet het gewenste tempo kon lopen/wandelen.

Eénmaal boven zag ik dat ik (volgens mijn vooropgestelde plan) al flink wat minuten achterstand had op mijn schema.
Geen paniek, controle...  Lekker verder bollen en overal waar kan verfrissen.
Ik denk dat dit ongeveer de rode draad was tijdens mijn trip naar Chamonix; lekker verder bollen en controle behouden.

Ik had het gevoel rustig de controle te kunnen bewaren en goed om te kunnen gaan met de hitte.
De ervaring en de parcourskennis speelden hier in mijn voordeel.  Ik kon netjes de stukjes aan elkaar naaien en wist waar ik in "de oven" zou belanden en waar er verfrissingspunten zouden zijn.
In Champex-Lac zag ik voor de eerste maal mijn vrouw en kinderen.  Op dat moment was de sub 15 uur nog in bereik.  Een zoen, verse kleren, wat soep en wat nieuwe Overstims gels en terug ervandoor.  De benen en de kop waren nog OK.
Van zodra ik de tent uit was wist ik dat er nu een lang stuk aankwam waar je kon doorlopen. Ik wist dat je daar veel tijd kan winnen of verliezen. Wonderwel slaagde ik erin om op mijn Suunto Peak3 een actuele snelheid van een 12km/u te toveren.   Het was zalig om te ondervinden dat ik mijn wedstrijd goed had ingedeeld.
In Trient zag ik de familie terug.  Leuke verrassing was Tom De Beukelaer die langs het parcours stond foto's te trekken van getekende lijven.  In Trient opnieuw hetzelfde ritueel: verse kleren, wat frisdrank (een lekkere Sprite), soep en nieuwe gels.
Na het verlaten van Trient zette ik mijn hoofdlamp op,  klaar om de duister in te duiken.
Was het de duisternis of waren het eerste tekens van vermoeidheid maar plots weigerden de maag en benen. Eerste dip...
 De maag sloeg toe en de benen wilden niet meer zo snel die berg op.  Heel snel ging het...
Ik twijfelde om even een zitpauze in te lassen, maar besloot om eventjes het gewoon wat rustiger aan te doen.  Ik schakelde over op slentermodus.  Met een maag die paraplu was besloot ik toch om zachtjes te blijven drinken en gels in mijn maag te spuiten.  Op dat moment zat ik volledig aan de Overstims Coup de Fouet.
Na wat gebabbel met mijn lotgenoten vond ik dan plots de moed terug om een versnelling bij te schakelen.
De stukken waar ik vorige jaren aan het doodgaan was waren nu leuk beloopbaar naar beneden.  Ik ben nog steeds geen meester-daler.  Maar de afdalingen kon ik mooi gecontroleerd afwerken in loop modus.
Aangekomen te Vallorcine zag ik mijn supporters terug.  Mijn gezin, Didier, Caroline, Gert, Tom en de kids.  De mentaal was nog dik in orde.  Ik was nog zeer helder van geest en de wil om te lopen naar Chamonix was nog groot.  Enig minpunt was dat ik tot de vaststelling was gekomen dat sub 15 uur niet meer tot het doel behoorde.
Na Vallorcine en een schoenenwissel (Adidas Terrex Agravic-->Adidias Ultra Boost) kon ik mijn lijf nog steeds plaatsen in de gewenste loop modus.
Eénmaal aan de voet van Tête aux Vents wist ik dat de laatste grote hindernis aan mijn voeten lag.
De beklimming naar de Col viel terug goed mee.
Maar wanneer je boven op de col staat is het nog een oneindig lang technisch stuk tussen de rosten naar de allerlaatste checkpoint La Flégère.  Het stuk tussen de col en La Flégère was terug eentje tegen mijn tanden.  Ik slaagde er niet in om een aardig tempo te maken en werd bijgehaald van diegenen die ik plat liep bergop.
Bij het bereiken van La Flégère kon ik de meet al ruiken.
Een korte snedige afdaling, 900 negatieve hoogtemeters met flanellen benen is geen pretje.  Maar na meer dan 16 uur kon ik definitief herenigd worden met mijn kroost.
De laatste honderd meter werden afgelegd met Elle en Bes.  Een mooi moment, een moment om te koesteren, met mijn 2 dochters over de meet in Chamonix en mijn vrouw Leen die mij opwachtte.

Enkele nieuwtjes:
-Bandenkeuze: Adidas Terrex Agravic (slechts één blaar op linker kleine teen) en na wissel Adidas Ultra Boost (comfort)
-Nieuwe keuze dit jaar was het innemen van voedingssupplementen van Overstims BCAA voor en tijdens de race
-Brandstof, liters Overstims gels, bijna geen vaste voeding (1  Overstims amelix en 2 Overstims proteinrepen).
-Reguliere Compressport R2 gewisseld voor de Compressport Pro Swiss R2
-Gekozen om vaak van kleding te wisselen Patagonia Runners shirt met rits, Patagonia Capilene shirts, ...

Met dank aan voor de ondersteuning: Trakks (Christophe en Alex), Overstims (Didier Deridder en Caroline), Compressport, Patagonia, Adidias en Suunto.